Uzak bir mehtaba bağlamaşım beni, uzanamıyorum sen olmadan, bi tek sen varken buluyorum beni, sen gidince senle gidiyorum, sen oluyorum ben.
Katrankarası yalnızlıklarımın tek ışığı olduğundan beri, yüreğini izliyorum aydınlatsın diye beni, bir seni istiyorum dünyamda bir tek ve yalnızca seni.
Hayat bana zor geliyor sensiz, sessiz kalıyor muhabbet kuşlarım sensiz, onlarda mı bağlandı sana ben gibi, bende arıyorum çok zamandır sendeki beni.
Yine ikindi vakti oldu, güneş gitmeye yüztutmuş; ıssız sokaklarda öğlen yorgunluğu kol gezmekte ha birde yalnızlığım, geçerken gördüm penceremden.
Bir tutsan diyorum beni, birden karşıma çıkıpta “seni seviyorum” desen yeniden. Canlandırsan, coştursan, tekrar yaşatsan…
Seni özlediğimi kimselere söylemiyorum gecemden başka, bide kalbim biliyor, başkası bilmesin seni, özlemimi, belki kışın birde yağmur damlalarına söylerim onlarda en fazla yere ulaşana kadar hatırlarlar zaten. Belki bi tanesi unutmaz da sana özlemimi, okyanusa taşır, okyanus kadar büyük özlemim okyanusu doldurur belki. Sen bakarken uzaktan belki okyanus kokusuyla sana da ulaşır özlemim, o zaman hatırlarmısın beni, kalbinde birşeyler tekrar can bulur mu yeniden, sen unutsanda belki kalbin hatırlar…
Çalacak bir kapı bile bulamadım koca şehirde, gidecek yer kalmadı sanki kollarından başka, hangi kapıya yönelsem birşeyler eksik, hangi gözde arasam seni, hayır hayır senin kadar asil değiller sanki…
Bir nefeste doldurmak istiyorum seni içime, duman duman yakıyorsun beni, itiraz etmiyorum ama sende yanımda olsan bari…
Yazılarım cılız kaldı yokluğunda, kelimelerim anlamsızlaştı, gidenler zaten gitti de bana bir tek senin özlemin kaldı…
Bugünlerde biraz daha ağır açıyorum kapıyı, gelmesinler mi istiyorum nedir, sen yoksun diye şehirde tüm şehir yabancı kaldı bana. Sen benim şehrim olmuşsun ya yenice farkettim. Ben en çok sende yaşarmışım yeni yeni öğrendim
