Sende Bırakıp Gittin

Niye bu kadar hırslısın diye sormuştun bana..
Fazla soru sormazdın aslında.
Bu yüzden de benim hakkımda pek bilgi sahibi değildin. Merakta etmezdin.
Ama gözlerime baktığında görmüş olmalıydın yaralarımı..
Çünkü sende benim gibiydin.
Belki bundandır ki nefretle büyüyen kalbim ilk kez sana açmıştı kapılarını.
Sen gençliğinin en güzel yaşlarında yemiştin hayattan tokadı .Bense henüz yürümeyi bile yeni öğrenmişken..
İkimizde kanadının biri kırılmış ama hala uçmaya çalışan kuşlar gibiydik.. Ne biliyim benziyorduk işte.
Bilemedin..

Ateşle oynayan bendim. Kendimi bile,isteye yangınların ortasına atan.
Bir gün söndüreceğine inandığımdan,canım ne kadar yansa da şikayet etmiyordum. 
Yanıldım..
ve hayat bana 2. tokadını attı.
Günlerce düşündüm.. Uyumadım düşündüm. 
Eksik olan neydi? Nerde hata yapmıştım? Nasıl düzeltebilirdim?
Yapamadım. Bir yolunu bulamadım.. 
Sonra tek sığınağım rakı olmuştu.. Yalnızdım hep. 
Çünkü daha önce rakı masasında sana söylemiştim;
”Bunu ya yalnız başıma aklımdaki ne içerim,yada aklımdakiyle baş başa”

Şarap masasında başlayıp,rakı masasında sonlanan bi aşktı bizimkisi.
Bağışla beni.. Senle ben bir türlü biz olamasak da hala bizim olan bir aşktan söz ediyorum..
Bir mektup bırakmıştım sana. Buldun mu,okudun mu bilmiyorum. ”seni benim gibi seven birini bul ”
yazmıştım. Geri alıyorum.. Gelen gideni aratmasın. Beni hatırlama ki;hatırlatma kendini..

Sakın üzüldüğümü düşünme. Artık ağlamıyorum. Son gözyaşımı senin karşında tüketmiştim.
Bugüne kadar hep bir umut beslemiştim içimde. ”Belki bir gün” ile başlayan cümlelerim hiç bitmemişti.
Bugün vazgeçtim adam. Çünkü aşk bu kadar uzun susamaz,sen bu kadar kolay unutamazdın beni.

O bana nasıl gelirse gelsin,mutlaka ağrıma giderdi. Oraya dek dur durak bilmez, n’apar eder ağrıma giderdi.
Öyle ki yaradan bile hafife alamazdı sözlerini..