Insanin bir seylere karar vermesi ne kadar zor; ya seni içime gömmeli ya da artik içimden söküp atmaliyim. Ama her ne olursa olsun susmaliyim. Hangisi daha zor, hangisi daha aci? Gerçekten gitmeli miydin, yoksa kalip yanimda savasmali mi?… Bir yol ariyorum kendime, buldugum tüm yollarsa sana çikiyor…
Kapanmali artik gözlerim. Sonsuz bir karanlikta tek basima yürümeye devam etmeliyim… Yürümeliyim ardima bile bakmadan, yürümeliyim parçalayarak degerleri ve sevgileri, yok ederek yasadigim tüm zamanlari…
Nasilda acimasiz zaman. Nasil da yüceltmistim seni gözümde. Tutup kendi ellerimle koymustum en yüksege, sonra keyifle izlemistim yüceligini. Ama yine ben bitirmeliyim. Tutup kollarindan indirmeliyim oldugun yerden. Ya da seni ölene kadar yasatmaliyim içimde….. Ne kadar zor bir karar..
Bir yanim: “Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek”, derken, bir yanim sakin, sessiz…
Zaman geçiyor, acim dinmiyor. Kapanmiyor yaralarim.. Tükenirken ben, aklimda bir tek sen… Görüyor musun, yine konusuyorum ama sessizce. Susmayi ögreniyor yüregim..
Ama ben kararimi verdim…
Seninle oldugum zamanlari düsünmek bile bana mutluluklarin en büyügünü yasatiyor..
Seni Seviyorum ve Ölene Kadar Sevecegim…
