Sen ve ben Aynı cümlenin içinde iki yabancıyız. Hayat ile ölüm arasında kalan boşluğa sıkışmış iki bahar sabahı... Biraz yorgun, biraz kırgın, biraz endişe... Ayrılıkla şereflendirilmiş iki esir yürek.... Göğsünde söz verilmişliklerin bir bıçak yarası gibi parladığı iki süngüsüz asker.. Oysa bayram sevinçlerimiz vardı yüzümüze “ gülüş “ diye taktığımız... Oysa baca dumanlarının bile yüzündeki masumluğunu kirletemediği beyaz düşlerimiz vardı ardında “ hayat “ diye koşuşturduğumuz... Hatıralar mısın seninle tanıştığımız günü...Fırtınalı bir zamandı.. Yorgun bir gün sonrası akşamın karanlığına gizlenmiş iki yetim yürektik ikimiz.. Ürkek bakışlarımız vardı..Saklı cümlelerimiz, yaralı geçmişlerimiz. Sen, mavi sulardan alınıp tozun toprağın içinde yaşatılmaya çalışan bir Devamını Oku...